دریا دریا دریا چه خوب شد که مرا باور کردی

خودم این عکسارو مدت هاست از گوشیم دیلیت کردم بعد فروردین دیدم امروز برام فرستاده آه از نهادم بلند شد :(( دقیقا پارسال همین موقع ها آخرین دیدار منو دریای دلبرم رخ داد. یک ساله لعبتمو ندیدم یک سال یک سال یک سال. الانم نفس تنگی نمی ذاره وگرنه تا خود موج شکن انزلی با پای پیاده می رفتم. 

باسن لق اون لحظات و اونی که همسفرمه و ثبت کننده ی تصویره، واقعا باسن لق تمام عوامل این عکس که لق خودم، من فقط دلتنگ اون آبی وسیع پشت سرمم و بس. دلتنگ دیدن لاله های تالابی، دلتنگ لکه دویدن تو بلوار انزلی، دلتنگ صدف جمع کردن صدف هایی که اون روز جمع کردم توی یه ظرف یک بار مصرف ریخته شدن یک ساله پشت در پشت بوم گذاشتمش یک ساله دلم نمی خواد نگاشون کنم یا دست بزنم بهشون برشون دارم حتی بریزم دور. یک سال شد پسر یک سال. جهان جای عجیبیه و گور پدر تک تک مردمانش، یادم می مونه خوبی و مهربونی هیچ آدمیزادی الکی نیست و قطعا پشت خوبی های هیچکس یه آدم محترم وجود نداره. همه مون ریز و درشت و پیر و جوون دیوثیم‌ و پاش بیفته بی شرف های تمام عیاری می شیم.

آی فروردین دلتنگ ترم کردی برای موجود محبوبم.

می گه پاشو برو اما پروتکل های بهداشتی رو رعایت کن برو واسه خودت دریا رو ببین و برگرد. کرونا که حالا حالاها نمی ره و منی که هنوز به هیچکس نگفتم . موندم میون زمین و آسمون و کاش دستی بلندم می کرد و پرتم می کرد تو دریا. نفس تنگی اگه بذاره.

اما چون دکانی نیست تا دوست معامله کند، آدم ها مانده اند بی دوست

انسان‌ها این حقیقت را فراموش کرده‌اند اما تو نباید فراموشش کنی. تو تا زنده‌ای نسبت به چیزی که اهلی کرده‌ای مسئولی

دردا و ندامتا که تا چشم زدیم، نابوده به کام خویش نابوده شدیم ...