یه زمانی این حفره ی کوچک یکی از هم و غم های بزرگ من بود. هر وقت از این راه می رفتم سرم پایین بود ببینم هنوز برگ های سبزش زنده هستن و نفس می کشن یا خشک شدن و باید زانوی غم بغل بگیرم و صبر کنم تا از نو جوونه بزنن؟
اون وقت ها موقع برگشتنم از دانشگاه،توی گرمای تابستون یه کم از آب ته بطری م رو براشون می ریختم که از بی آبی تلف نشن. نه اینکه بگم همه ی حس های خوبم ولی درصد بالایی از احساساتم تو همین حفره خلاصه می شد و شوق سبز و تر و تازه دیدنش توی رفت و آمدهام و سرمو پایین انداختن ها بهم انگیزه می داد.
امروز بعد از مدت ها بهش توجه کردم و وقتی با سبزینگی‌شون مواجه شدم ذوق کردم. چون جهان تو این مدت انقدر منو زمین زده که دیگه حواسم به این حفره ی کوچک نبود و همه ش غرق فکرهای دل آشوب کننده ام. همین حفره ای که یه روزی تمام معنا و مفهوم دنیا و امید به زندگی‌م بود چند ماهیه بهش توجه نمی کنم.
معلوم نیست تا کی سبز باقی بمونه. هر از چندگاهی از سرمای شیش ماه دوم سال یا از گرمای شیش ماه اول خشک می شه و بعد یه روزی که حواست نیست دوباره سبز می شه و خودنمایی می کنه و به من امید و حال خوب تزریق می کنه.
حفره ای که این مدت امید به زندگی و حیاتم محسوب می شد، خیلی از این حفره بزرگتره و گرچه ابتدا سرسبزترین حس های جهانم رو شامل می شد حتا سرسبز تر از تپه های ماسال و جنگل نهارخوران گرگان. اما الان دارم دوران خشکی ش رو می گذرونم. نمی دونم قراره جوونه بزنه و از نو سبز شه یا حالا حالاها باید خشک و بی آب و علف باقی بمونم.
شاید هم این حفره ی بزرگ تبدیل به یه سیاهچاله ی عظیم شه و همین روزها منو توی خودش فرو ببره برای همیشه.
ابی داره می خونه:
تو با منی هنوز مثل یه مرثیه مثل دلی که توش یه جای خالیه
تو با منی هنوز مثل یه خاطره که تنها بعد مرگ از خاطرم می ره .
.
اگه این آخرین لحظه اگه این آخرین روزه
بذار اون جنگلی باشم که مغرورانه می سوزه .
اما چون دکانی نیست تا دوست معامله کند، آدم ها مانده اند بی دوست
دردا و ندامتا که تا چشم زدیم، نابوده به کام خویش نابوده شدیم ...
یه ,حفره ,ی ,های ,شه ,همین ,این حفره ,شه و ,حفره ی ,حفره ای ,می کنه
درباره این سایت