من از تو راه برگشتی ندارم، به سمت تو سرازیرم همیشه

نئون های رو سر در سینما
هنوز مثل رنگین کمون روشنن.

می شه گرد و غبار توی هوا رو که تا خرخره مون پایین اومده و مجال نفس کشیدن نمی ده به مه دل انگیز وسط جاده تعبیر کرد که چشم چشمو نمی بینه یا تصور کرد یکی از پشت صحنه داره دستگاه مه ساز یخ خشک رو روشن می کنه تا این لحظات رو شگفت انگیزتر و رویایی کنه و این صحنه ها رو خدا با دوربینش ثبت کنه.
اما امان از اون لحظه ای که سرما تا مغز استخون آدم پیشروی می کنه و پیچیدن شال دور گردن و دهنت فرصت حرف زدنو ازت می گیره و باید خیابون ها رو عینهو پله دو تا یکی کرد تا زودتر رسید به بخاری و گرم شد بلکه گرما یخ واژه هامونو از نو باز کنه.
هر از چندگاهی ماشینی رد می شه یا آدمیزادی میون مه مصنوعی از گرد و غبار و آلودگی، گم و گور می شه تا چشم کار می کنه خیابونه و سنگ‌ فرش و چراغ موشی های لاجون که میون گرد و غبار نورشون کمتر هم شده. تاریکی و سرما و صدای ابی که از توی جیب مخفی کت جینم به گوش می رسه و جی پی اسی که از صدقه سر قطعی اینترنت کار نمی کنه و باید به نقشه ی سنپ چنگ زد واسه پیدا کردن راه و همینطور بید بید لرزیدن .
کاش جیب تمام لباس زمستونی هامون اونقدری جادار و گل گشاد باشن که دست دوتاییمون توش جا شه.

مگه می شه رویا رو از ما گرفت
مگه می شه این آرزوها رو کشت
گذشته گذشته، ولی بعد از این
نگو می شه آینده ی ما رو کشت .

اما چون دکانی نیست تا دوست معامله کند، آدم ها مانده اند بی دوست

انسان‌ها این حقیقت را فراموش کرده‌اند اما تو نباید فراموشش کنی. تو تا زنده‌ای نسبت به چیزی که اهلی کرده‌ای مسئولی

دردا و ندامتا که تا چشم زدیم، نابوده به کام خویش نابوده شدیم ...