یکی دو ساعت پیش با خبر شدم امروز روز جهانی سالاد سزار بوده ( از صحت و سقمش بی خبرم ولی خوندن خبرش هم دلمو هوایی کرد برای سه تا سزار که به خاطرشون حاضرم خودزنی کنم. یکی سزارهای ویونا، یکی سزار این کافه ای که با فروردین عزیز رفتیم و گمونم اسم کافه ش شمرون بود و حتی می تونم بگم رو دست سزارهای ویونا بلند شده بود به طوری که الان از یادآوریش دارم لیتر لیتر آب دهن قورت می دم و دیگری سزارهای کافه پاییز ۹۸ که لامصب وقتی جمع شد منو در غم عظیمی فرو برد چون بعد از پاستاها و سزارهای اونجا من دیگه اون پرستوی سابق نشدم.
و با اینکه نه خیلی علاقه ای به تبریک روزهای خاص دارم نه خیلی در بند گذاشتن تصویر غذا و خوراکی ام مبادا کسی هوس کنه این عکس رو بر من ببخشایید. پنج ماهه به جان تک تک بچه هام قسم یه کافه نرفتم که یه سزار بخورم و دارم در طلبش می میرم و عین معتادی که مواد بهش نرسیده انگار کن که جاروی خیس پشتم می کشن اصلا چِمچِمالمه همه ش خمارم :((
تنها عکس آبرومند من با سزار بود که هنوز عین بختک نیفتادم روش، اونم جلوی فروردین جانانه آبروداری کردم وگرنه من آدمی نیستم که سزار بذارن جلوم و نگاه کنم و عکس بگیرم فقط می بلعم
روزت مبارک معبودم، روزت مبارکت محبوب خوشمزه ام، خوشرنگ خوش طعم دلنشین راست قامتم، سرو بلندم، بلبل خوش الحانم، ای من به قربان تک تک کاهوهای سبز شگفت انگیزت (کاهو فقط ایرانی از این کاهو پیچ ها و چینی و ژاپنی و کره ای و شرق دور و شرق نزدیک و چه بدونم این چیزا خوشم‌نمیاد) و مرغ های گیرل شده ات و نون های سیرت و چه خوش اقبالم لحظاتی که کنار تو بطری ی باامیک هم بذارن و آن لحظات بهشت از آن من است ای حوری بهشتی ام
دلبر دلبرا، نازک تنا، خوشگل خوشگلا پاشو باز با من برقص تا پارمسان بریزم زیر پات، تا به آتیش بکشی کافه رو با بودنات :((
نه فقط امروز که هر شب و هر روز روز سزاره، نمی دونم خدا کرونا رو واسه چی آفریده، سپیده! :((
سزار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت
به غمزه مسئله آموز صد پرستو شد!
اما چون دکانی نیست تا دوست معامله کند، آدم ها مانده اند بی دوست
دردا و ندامتا که تا چشم زدیم، نابوده به کام خویش نابوده شدیم ...
ای ,سزار ,کافه ,دل ,سزارهای ,رو ,ای دل ,و چه ,نه خیلی ,که به ,تک تک
درباره این سایت